Kim daha büyük?

Devre arası transferleri genelde hep şüpheyle
karşılanır. Uyum sorunu yaşanır, takımın balansını bozma riski vardır.
Ama yine de Neill, Jo ve Santos transferleri gözümüzü
kamaştırdı. Bu tedirgin düşünceleri bir kenara bırakırsak,
Galatasaray'ın tek başına domine ettiği transfer piyasasındaki esas
psikolojik kırılmaya dikkat çekmek isterim. UEFA şampiyonluğuna giden
yıllar da dahil olmak üzere son on yılda sürekli "parasızlık" sendromu
ile yaşayan bir kulüpten bahsediyoruz. İstediği transferleri alamazken
en büyük rakibinin büyük paralar bastırıp oyuncu getirmesini içi
geçerek izleyen bir taraftar kitlesinden bahsediyoruz. İsabet oranı
tartışılsa bile Fenerbahçe, Yıldırım döneminde oyuncu almakta
zorlanmadı. O kadar ki, "Fener bastırır parayı alır" duygusu taraftarında o kadar güçlüydü ki yanlış oyuncuların varlığı bile yıllardır tolere ediliyor.

Hiç çatlak ses çıkmadı
Buna karşın Galatasaray parasızlığı ile sorunları ile borçları ile
sürekli anılan bir takımdı. Her ne kadar sportif alanda başarı baz
alınırsa Galatasaray bir adım önde bile olsa, hem parasal rahatlık hem
de Kadıköy maçlarındaki bariz üstünlük sarı-lacivertlilerde müthiş bir öz güven üretmişti.
Ama şimdi tam tersi bir durum yaşıyoruz. Dünya çapında hocası olan,
dünya çapında tanınan ve emekli olmamış popüler oyuncular alan takım
Galatasaray. Üstelik, Fener'den ayrılan Kadıköy'e doğru sallarken,
Galatasaray'da çatlak ses neredeyse sıfır. Baros, Kewell,
Keita, Elano dünya çapında tanınan oyuncular. Şimdi yine kendini
kanıtlamış Neill, gelecek vadeden golcü Jo ve Barcelona'da vitrinine
çıkan Dos Santos alındı. Bu oyuncuları kadroya katabilmek gerçekten
büyük başarı. O zaman kim daha büyük sorusunu sormanın tam zamanı. "Kim
parayı bastırıp istediğini alabiliyorsa o" cevabı Fenerbahçeli
dostlarımızı üzecektir kuşkusuz.