Parmaklıkları pasla aşınmış, boyunun iki katı, kanatlı kapısı olan
mezarlığın önündesin... Eğer içeri giriyorsan sayfa 48’e, etrafından
dolaşmak istiyorsan sayfa 72’ye git... Böyle macera kitapları vardı
benim çocukluğumda. Halen var mıdır, hatırlamıyorum ama "Perili Ev"
kitabında bir hayli tedirgin olduğumu bilirim. Bu örneği vermemin
sebebiyse Heavy Rain: Origami Killer’ın tam da bu tarzda olması. Tek
farkı biri yazınsaldı, buysa görsel ve az çok karakteri siz hareket
ettirebiliyorsunuz.
Yazıyı ikiye böleceğim; oyunu oynamak isteyen ama daha satın almayanlar
ve oyunu bitirenler ya da oyunu oynamak istemeyen ama nasıl bir şey
olduğunu merak edenler diye... Kısacası ilk bölüm -gavurun deyimiyle-
"spoiler"sız, ikinci bölümdeyse oyunun eteğinde ne kadar taş varsa yere
dökeceğim. Yazının devamını okumak istiyorsanız ikinci sayfaya, canınız
sıkıldı ise ana sayfaya gidiniz...
Duygusal, karanlık, bunalıma sokucu, üzücü...Oyunun giriş
bölümünde temel hareketleri öğrenirken, mutlu ailenizle tanışıp
eğleniyorsunuz. Shaun ve Jason ile bahçede oynamak reflekslerinizi ölçen
ilk örnek olduğu için yavaş yavaş kontrollere alışıyorsunuz. Burayı
oynarken, yani çocuklarla çimlerin üzerinde güreşirken yüzümde bir
tebessüm oluştuğunu belirtmem gerekiyor. Bu, kesinlikle çocuklarla
oynamaktan eğlenen bir babayı yönetmenin verdiği gerçekçilik hissinden
doğan bir gülümsemeydi. Oyundaki bu ilk ve basit sahneyi anlatarak
oyunun insan üstünde bıraktığı etkiye bir dirhem de olsa örnek
verebilmişimdir umarım; çünkü bu noktadan sonra genelde yüzünüzü
güldüren olaylar olmuyor ama içine düştüğünüz olaylar üzücü ya da
sevindirici olsun, bunu bir kenara atın, önemli olan Heavy Rain’in
oyuncuyu içine çekmesi ve karakterlerle bütünleştirmesi.Heavy
Rain köküne kadar çizgisel bir oyun. Klasik macera oyunu alacağınızı
sanıyorsanız biraz hayal kırıklığına uğrayabilirsiniz. Çünkü
oynattığınız karakteri içinde gezdirebileceğiniz bir harita ya da onu
oraya buraya yönlendirebileceğiniz emirler yok. Oyun sahne sahne
oynanıyor, bir sahnede olaylar yaşanıyor ve çoğunda sizin hareketleriniz
diğer sahnenin nasıl oluşacağını ve hikayenin nereye yönleneceğini
belirliyor; hatta bir adım daha ileriye gideyim, oyunu oynamaktan çok,
olan olayları izliyorsunuz. Toplam oynama süresi taş çatlasa altı saat
olsa bunun yarısını film izler gibi karakter arası konuşmalar, yaşanan
olaylara şahit olmakla geçiriyorsunuz. Sıkıcı mı? Hayır. Neden? Hikayesi
çok güzel bir gerilim filmi izlediğinizi düşünün ve Heavy Rain size
tamamen bu tadı verecektir; hatta bununla kalmayarak önemli noktalarda
karakterlerin alması gereken kararları sizin ellerinize bırakacak ve
filmin akışına etki etmenizi sağlayacak. Daha ne isteyebilirsiniz ki?
Sinemada kaç defa “Şu karakter çok saçma davrandı, bence şöyle
olmalıydı.” demişsinizdir. Artık bu güç sizin elinizde! Yalnız üzerinde
durulası bir konu daha var...
Heavy Rain’in arka kapağındaki iddialı sözü, yani ürünü sattıran sözü
şu: “Decisions can change everything.” yani kararlar her şeyi
değiştirebilir. Ne yazık ki oyunun büyük bir bölümünde genelde aldığınız
kararlar değil, ninja refleksleriniz ne kadar iyiyse oyunun hikayesi
ona göre değişiyor. Şöyle ki oyunun kilit noktalarında dövüş, atlama,
zıplama, kaçma ve araba kullanma gibi sahnelerde ekrana gelen tuşlara
hızla ve zamanında basmak, stick'leri gösterildiği anda kullanmak gibi
çabuk tepki gösterilmesi gereken sahneler, sadece karar alınarak oyunun
yönlendirildiği anlardan daha fazla. Yazının ikinci bölümünde örneklerle
anlatırım. Oyunu hikaye, grafik ve ses olarak üç ayrı mercekte
incelersem hepsinden rahatlıkla geçer not aldığını söyleyebilirim.
Hikayesi klasik gerilim filmlerinden çok farklı değil ve özellikle Saw
(Testere) serisine benziyor. Fakat hikayenin içine girip karakterin
aldığı kararları siz seçince bütün bu benzerlik anlamını yitiriyor.
Özellikle bir noktada (Oyunu oynayanlar tahmin edebilir.) cidden durup
düşündüm ve "Gerçekten böyle bir durumda kalsam ne yaparım?" diye kendi
kendime sorarak zor bir karar aldım. Yani "lay lay lom" diye tuşlara
basamıyorsunuz; çünkü oyun, atmosferiyle sizi içine hapsediyor.
Grafikler bir PlayStation 3 oyunu için idare eder cinsten ve kesinlikle
PC performansı beklenemez ama karanlık havayı yeterince yansıtıyor.
Seslendirmeler gerçekçi, sahnelere göre değişen müzikse ustaca
hazırlanmış. Kısacası benim önem verdiğim bütün noktalarda beklenenin
üstünde tatmin edici çıktı oyun.
Bundan sonrası
hikayehakkında bilgi içermekte!Tekrardan uyarayım da günah
benden gitsin. Oyunu oynayan ya da oynamak isteyen varsa bu noktadan
sonrasını okumasın. Oyun hakkında tek yakındığım nokta, seçimlerimizin
oyunun kaderini vaat edildiği kadar değiştirmemesi. Yukarıda da
belirttiğim gibi, seçimler yerine daha çok, hareketli sahnelerde ekranda
aniden beliren tuşlara vaktinde basmak değiştiriyor olayları. Örneğin;
Madison’ı yanan evden çıkaramazsanız kızararak ölüyor. Shelby ile Jayden
son sahnede kapışırken, eğer bir - iki tuş hatası yaparsanız Jayden
önce dayak yiyip sonra ölüyor. Oyunda olan olayların akışını değiştiren
en önemli kararlarsa “Hold My Hand” adlı bölümden sonra yaşanıyor ki
onların da hepsi (Ethan’ın, Shaun’un nerede olduğuna karar verdiği bölüm
hariç; çünkü burada yanlış bir yere giderseniz çocuk ölebiliyor ama
halen Jayden ve Madison ile onu kurtarma şansınız var sanırım.)
refleksleri konuşturduğumuz kavga dövüş anlarından ibaret.
Hikayede bariz saçmalıklar da var. Mesela Jayden’ın yardımıyla Ethan’ı
içinde polis kaynayan karakoldan kurtarmamıza rağmen kimse bizden
şüphelenmiyor. Shelby’nin katil olduğunu bilmesine rağmen Forster denen
aileye neden o kadar takmış olduğunu da anlamış değilim ve oyunun
sonunda neyi neden yaptığını açıklarken bu noktaları atlıyor. Ethan her
bilinç kaybından sonra neden elinde bir origami figürüyle kendine
geliyordu? Bunlar hep havada kalan sorular. Oyunda aldığınız
kararlardan dolayı zor durumda kaldığınız anlar olacak. Benimkisi,
Shaun’u kurtarmak için Ethan’ın katlanması gereken üçüncü test oldu.
Yani birini öldürmesi gereken test... Ne zaman kurbanım kendisinin de
bir baba olduğunu söyledi ve hayatı için yalvardı, o an tetiği çekemedim
ve o testten geçemedim. Fakat bir oyunun üstüme böylesine bir baskı
yaratması cidden hoşuma gitti. Oyunun amacına o an ulaştığını anladım.
BitişOyunun
mutlu sonla bitip bitmemesi tamamen sizin elinizde. Farklı sonları
görmek için birkaç defa daha oynanabilir (Gerçi oyun içinde istediğiniz
sahneden başlamanızı sağlayan güzel bir seçenek de sunmuşlar.) ama üst
üste oynanacak bir oyun değil Heavy Rain. Bu yüzden altı saat civarı
oynama süresini ve oyunun çoğuna müdahale edemeyeceğinizi göz önünde
bulundurarak elinizi cüzdanınıza atın. Ama şu açıdan düşünmekte
kesinlikle fayda var ki belki oyuna bir sinemanın dokuz katı para
vereceksiniz ama o filmin önemli anlarını siz yönetecek, karakterleri
siz hareket ettireceksiniz. Bu açıdan bakıldığı zaman Heavy Rain:
Origami Killer eşsiz bir oyun. (Şimdi hatırladım da yine aynı bu şekilde
yıllar yıllar önce Xena’nın bir oyunu çıkmıştı.) Hikayesi dramanın
gerilimle harmanlandığı usta işi oyun / film diyebileceğim bir tür.
Oyunun yapımcısı Quantic Dream, bu türdeki başarısını Heavy Rain’den
önceki oyunu olan Fahrenheit ile göstermişti. Onda da bir katilin
peşinden, zor kararlar vererek ilerlemek zorunda kalıyorduk. Peki ya
şimdi? Sevdiğiniz birini kurtarmak için ne kadar ileri gidebilirsiniz?
Heavy Rain sizi sınayacak...
