Otobüsle şehirlerarası yolculuğun gece yarısına denk geldiği ve benim
halen ayık bir çift gözle dışarıyı izlediğim zamanlarında sadece
otomobilin kocaman farlarının bir süreliğine aydınlanıp sonra tekrar
zifiri karanlığın içinde kaybolan ağaçları pencereden izlemeyi ürkütücü
bulmuşumdur. Öyle bir zifiri karanlıktır ki bu, ilk sıradaki ağaçlar,
içinde kaybolup gittiği gölgelere gömülür kalır.
Bütün orman mutlak bir sessizliğin ve zifirin içinde mezar misali
uğursuz görünür göze. Ve ben bütün miskinliğimle, otobüsün içinde,
pencere kenarından kaptığım konforlu koltuğumda ve ayaklarımın altından
püfür püfür sıcak hava üfleyen klimanın verdiği rahatlıkla, ukala bir
şekilde yolun içinden geçer giderim. Ama kafamda hep aynı soru vardır:
“Ya bu otobüsün farlarının bile ulaşamadığı ormanın derinliklerinde
yalnız başıma kalsam, ne yaparım?”
Şefik “Ben şu oyunu bekliyorum.” deyip bana oyunun ismini söylediği
anda aramızda bir aşk kıvılcımı çakmıştı. O an anlamıştım Xbox 360 almam
gerektiğini. Alan Wake’i sevmenin birçok nedenini sayabilirim.
Öncelikle yukarıdaki tekinsiz fanteziyi kafasında uğursuz bir kedi gibi
dolandıran ben, oyun en çok böyle bir ormanda geçtiği için sinirlerimin
tellerini gerdirdiğini düşündüm. Diğer nedense oyunda bariz bir şekilde
Stephen King hayranı olan yazar Alan Wake’i canlandırmamızdı. Alan’ın
yazar olması ve hikayeyi sanki onun yazdığı bir kitaptan okur gibi
yaşamamız kurgulamaya ilginç bir hal katmış. Oyunda geçen bazı
isimlerinse dikkatli zihinlere hemen King ustayı hatırlatmasıysa tatlı
bir ayrıntı olmuş.
Dediğim gibi, oyunda yazmayı iki senedir bırakmış ünlü bir gerilim
yazarı olan Alan’ı canlandırıyoruz. Karısı ile kafasını toplamak için
kıyı şeridine komşu, huzurlu bir orman kasabasına yola çıkıyor. Fakat
başına gelen birkaç olaydan sonra “huzurlu” kelimesinin bu kasaba için
fazla lüks bir kavram olduğunu acı şekilde anlayan Wake, kaçış yolu için
hayatını bahse atıyor. Kazanırsa ödülü, sevdiklerinin hayatta kalması
olarak ona geri dönecek.Alan Wake, artık gittikçe kabak tadı vermeye başlayan Resident Evil
ve Silent Hill serilerinin yorulmadan çıkan ardıl oyunlarına en iyi
rakip diyebilirim; hatta çoğu anlamda onlardan daha başarılı... Hikayesi
çok başarılı; arada oyunun hayatta kalma kısmı dışında olaylara da
katılarak ara demoların birebir içine girmiş gibi oluyorsunuz. Alan’ın
önemli anlarda içinde bulunduğu durum hakkında yorum yapması, oyuncuyu
hikayeden koparmıyor ve oyun, sadece garip yaratıkları vurduğunuz basit
bir vurmaca oyunu olmanın dışına çıkıyor. Hikaye örgüsü iyi işlenmiş,
bir bölüm bittiği zaman “acaba ardından ne gelecek” diye kendisini merak
ettiriyor.
Kurnazca hazırlandığını düşündüğüm başka bir noktaysa oyuncuları
karanlıktan sakınmaları için şartlandırması olmuş. Öyle ya da böyle,
kimsenin zifiri karanlık bir ormanda elini kolunu rahatlıkla
dolaştıramayacağını varsayarsak çok uzakta göreceğiniz bir lambaya
dörtnala koşacağınızı varsayabilirim. Alan Wake işte bu korkuyu oyuna
çok iyi yansıtmış. Kural basit: Karanlıkta kalırsan güvende değilsin,
belki de ölüsün; aydınlıktaysa sırtını sağlam bir duvara dayamışsın
demektir.
Oyunda karanlığın ele geçirdiği Taken denen öcüler de genelde ışığın
ulaşamadığı yerlerden çıkıyorlar. Karanlığın içinde tamamen
ölümsüzlerken üzerlerine tutacağınız fenerle gölgeden kalkanlarını
onlardan sıyırabilir ve altı patlarınızın mermilerini hediye ederek bir
sonraki yolculuklarına çıkmalarına yardımcı olabilirsiniz. Bunların
dışındaki silahlar, şu futbol tribünlerinde yasaklanan işaret fişekleri,
flaş bombaları, gemilerde kullanılan işaret fişeği fırlatan plastik
tabancalar, av tüfeği, pompalı tüfek ve tabii ki el feneri. Kısacası
ışık yoksa öldünüz demektir. Cephane yoksa yine öldünüz demektir. Yani
ışık kaynağınızı ve cephanenizi annenizin evdeki çini vazosunu koruduğu
gibi sakınmanız gerekiyor. Iskaladığınız her mermi, ileride sizi zorda
bırakacak anlara açılan kapı demek.
Alan Wake’nin olabilecek tek falsosu, Xbox 360’a özel bir oyun
olması. Diğer rakipleri PC dahil diğer bütün platformlarda cirit
atarken, ne yazık ki çoğu oyuncu Alan’ın garip macerasından mahrum
kalacak. Bunun en güzel örneğini, gerçekten güzel bir FPS olan MAG’in
sadece PS3’e özel çıkarak ismini ve kalitesini oyunculara yeteri kadar
duyuramamasından tecrübe etmiştim. Ha, bununla beraber Xbox 360’ı da
sadece Alan Wake’e özel aldığımı itiraf edeyim. “O kadar para verdin, bu
yüzden oyunu övüyorsun!” demeyin sakın; çünkü Alan Wake bahanesiyle
Xbox 360 aldığıma da çok sevindim. Halen aranızda “PS3 mü, Xbox 360 mı?”
diye tereddütte kalanlar varsa onlara tercihini Xbox 360’tan
kullanmalarını öneririm.
