Hani "Bir şeyi 40 defa söylersen olur." derler. Bu yüzden oyun
yapımcılarının seçtikleri konulara baktığımda dünyanın sonunun gelmesi
yakındır diyorum. Misal; Fallout, Borderlands, Metro 2033 ilk aklıma
gelen apokaliptik oyunlar. Kötü çocuk insanoğlu yine yerinde rahat
durmamış ve dünyanın anasını bir şekilde ağlatıp hayatın çetin ceviz
olmadığı yeni bir çağı başlatmış. Mad Max gibi bir hava yani.
Singularity’yi de bu kulübe dahil edebilirsiniz lakin bu oyunda bütün
dünya çamura saplanmamış, sadece Sovyetler Birliği’nin başı belaya
girmiş.
Metro 2033’ten beri Rusya’nın havasına, suyuna biraz alışmışsınızdır.
Bu yüzden Singularity’ye pek yabancılık çekmeyeceğinizi düşünüyorum.
Atmosfer olarak Metro 2033’e çok benzese de konu olarak biraz daha
farklı bir yola sapıyor oyun. ABD atom bombasını ürettikten sonra
dünyadaki liderlik yarışı kızışıyor ve Sovyetler, E99 adında bir maddeyi
keşfediyor. Bu madde en basit tabiriyle Alaaddin’in Sihirli Lambası
gibi bir şey. Atom bombası yanında kız kaçıran gibi kalıyor. Hal böyle
olunca, Sovyetler her konuda müthiş ilerleyip yaşlanmayı bile kontrol
edebilecek bir raddeye geliyor. Fakat bu kadar çabuk elde edilen gücün
ödettiği bedel yıkım şeklinde oluyor ve işler çığırından çıkıyor.
İnsanlar mutasyona uğruyor ve ülke, üniversiteli öğrencilerin sabaha
kadar içkili parti verip dağıttığı ev ortamı gibi oluyor. Hep
"Sovyetler" dememin sebebi, oyunun fantastik bir geçmişte başlıyor
olmasından dolayı... Atom bombası denemeleri Sovyet Rusya’ya denk
geldiği için oyunda dolaştığınız sokaklarda orak ve çekiç işaretleri
görmeniz normal.
Oyunu başka FPS’lerden ayıran özellikler neler? Asıl önemli olan konu
bu. Bir kere içinde dolaştığınız mekanlar çok iyi hazırlanmış. Yıkılmış
caddeler, değişime uğrayarak ölmüş kurbanların cesetleri, artlarında
bıraktıkları hüzünlü hikayelerini anlatan notlar, hastalıklı bir
şehir... Bunlar gayet rahatsız edici detaylar. Bunlarla beraber zamanda
geriye giderek dolaştığınız laboratuarlar ve o dönemin askerleri ile
savaşmaksa oyun içine başka bir oyun sığdırmışlar havasını veriyor. Bu
yüzden Singularity, bir oyun için en önemli detaylardan biri olan
“atmosfer” maddesini rahatlıkla ve başarıyla geçiyor. İkinci mühim husus
ise oynanabilirlik... Nişan alma ve ateş etme hissi Metro 2033’teki
gibi zayıf değil. Karakterin koşma hissi de oyuna iyi yedirilmiş; hatta
oyun gerçekçiliği bir adım ileriye götürüp taşıyabildiğiniz silah
sayısını kısıtlamış. Öyle 20 tane cihazı büyülü cebinize atıp ortalıkta
dolaşamıyorsunuz.
Ayrıca isabetli atışlar yapmazsanız cephane sıkıntısına rahatlık
düşebiliyorsunuz. Bunlar klasik öğeler; oyunu eğlenceli yapansa sol
elimize taktığımız "TDM" adlı cihaz. Bu alet eşyaları ve canlıları
zamanda ileriye ya da geriye doğru sarabiliyor. Canlılar toz olana kadar
yaşlanırken, eşyalarıysa çürüyene kadar eskitiyor ya da cillop gibi
yepisyeni yapıyor. Cihazın tek yaşlandıramadığı yaratıklar, ileri
derecede mutasyona uğramış ve oradan buraya ışınlananları. Onları
yaşlandıramıyor ama en azından bir süre hareketlerini yavaşlatıyor, bu
esnada siz de ne kadar mermi varsa üstlerine boşaltabiliyorsunuz. Ayrıca
TDM, objeleri telekineziye benzer bir güçle oradan oraya el değmeden
almanıza ve fırlatmanıza da yarıyor. Kısacası TDM, Singularity’ye çok
farklı bir hava katan, kullanması çok eğlenceli bir cihaz. Şu sıralar
piyasa biraz yavaşladı ama sessiz sedasız gelen Singularity, FPS
severlerin mutlaka zevkle oynayacağı bir oyun olacaktır. İlk üçe
giremeyebilir ama ilk 10’uma girecek bir oyun.
