�yleyse maddenin ardında başka bir şey olmalıdır, bir şekilde onu
kontrol eden bir şey. Ve bu, denilebilir ki, bir Yaratıcı'nın varlığının
matematiksel kanıtıdır.�Guy Murchie, Amerikalı bilim yazarı 1
Milattan sonra 1054 yılının 4 Temmuz gecesi, Çin İmparatorluğu'nun
astronomları, gökyüzünde çok dikkat çekici bir olayın gerçekleştiğini
gözlemlediler. Gökyüzündeki boğa burcunun yakınlarında, aniden çok
parlak bir yıldız ortaya çıktı. Yıldız o kadar parlaktı ki, ışığı
gündüzleri bile kolaylıkla farkedilebiliyor, gece ise neredeyse Ay'dan
daha parlak görünüyordu. Çinli astronomların gördükleri ve kaydettikleri
bu olay, evrendeki en ilginç astronomik oluşumlardan biriydi aslında.
Bu bir "süpernova"ydı.
Süpernova deyimiforum.vatan.tc astronomlar tarafından bir yıldızın
patlayarak dağılmasını isimlendirmek için kullanılır. Dev bir yıldız,
korkunç bir patlama ile kendisini yok eder ve içindeki madde de yine
korkunç bir hızla dört bir yana dağılır. Bu patlama sırasında yayılan
ışık, yıldızın normal ışımasından binlerce kat daha kuvvetlidir.
Astronomlar süpernovaların evrenin oluşumunda çok önemli bir rol
oynadığını düşünürler. Bu patlamalar, astronomların tahminine göre,
maddenin evrende bir noktadan başka noktalara taşınması işine yarar.
Patlama sonucunda dağılan yıldız artıklarının, evrenin başka köşelerinde
birikerek yeniden yıldızlar ya da yıldız sistemleri oluşturduğu
varsayılmaktadır. Bu varsayıma göre, Güneş, Güneş Sistemi içindeki
gezegenler ve bu arada elbette bizim Dünyamız da, çok eski zamanlarda
gerçekleşmiş bir süpernova patlamasının sonucunda ortaya çıkmıştır.
Ancak işin ilginç yanı, ilk bakışta basit birer patlama gibi durabilecek
olan süpernovaların, gerçekte çok hassas bazı dengeler üzerine kurulmuş
olmalarıdır. Michael Denton, Nature's Destiny (Doğanın Kaderi) adlı
kitabında şöyle yazar:
Hubble uzay teleskopu tarafından görüntülenen 1987A isimli süpernova.
Süpernovalar ve aslında bütün yıldızlar arasındaki mesafeler çok kritik
bir konudur. Galaksimizde yıldızların birbirlerine ortalama uzaklıkları
30 milyon mildir. Eğer bu mesafe biraz daha az olsaydı, gezegenlerin
yörüngeleri istikrarsız hale gelirdi. Eğer biraz daha fazla olsaydı, bir
süpernova tarafından dağıtılan madde o kadar dağınık hale gelecekti ki,
bizimkine benzer gezegen sistemleri büyük olasılıkla asla
oluşamayacaktı. Eğer evren yaşam için uygun bir mekan olacaksa,
süpernova patlamaları çok belirli bir oranda gerçekleşmeli ve bu
patlamalar ile diğer tüm yıldızlar arasındaki uzaklık, çok belirli bir
uzaklık olmalıdır. Bu uzaklık, şu an zaten var olan uzaklıktır.2
Süpernovaların oranları ve yıldızların mesafeleriforum.vatan.tc aslında
evrenin sahip olduğu büyük düzenin çok küçük iki ayrıntısıdır. Evreni
biraz daha detaylı olarak incelediğimizde ise, karşılaştığımız düzen
olağanüstüdür. Bunlardan bir tanesi de yıldızlar arasındaki mesafedir.
Boşluklar Niçin Var?
Big Bang'den sonra ortaya çıkan evren, öncelikle sadece hidrojen ve
helyumdan ibaret bir gaz yığını olmuş, sonra ise bu gaz yığını,
özellikle tasarlanmış olduğu açık olan nükleer reaksiyonlarla daha ağır
elementleri meydana getirmiştir. Ama evrenin yaşam için uygun bir yer
haline dönüşmesi, sadece ağır elementlerin varlığıyla mümkün olmaz.
Bundan da önemli olan bir nokta, evrenin nasıl bir şekil ve düzen
aldığıdır.
Bu incelemeye, önce evrenin ne kadar büyük olduğuna bakarak başlayalım.
Dünya gezegeni, bildiğimiz gibi Güneş Sistemi'nin bir parçasıdır. Bu
sistem, evrenin içindeki diğer yıldızlara göre orta-küçük bir yıldız
olan Güneş'in etrafında dönmekte olan dokuz gezegenden ve onların elli
dört uydusundan oluşur. Dünya, sistemde Güneş'e en yakın üçüncü
gezegendir.
Önce bu sistemin büyüklüğünü kavramaya çalışalım. Güneş'in çapı,
Dünya'nın çapının 103 katı kadardır. Bunu bir benzetmeyle açıklayalım;
eğer çapı 12.200 km. olan Dünya'yı bir misket büyüklüğüne getirirsek,
Güneş de bildiğimiz futbol toplarının iki katı kadar büyüklükte yuvarlak
bir küre haline gelir. Ama asıl ilginç olan, aradaki mesafedir.
Gerçeklere uygun bir model kurmamız için, misket büyüklüğündeki Dünya
ile top büyüklüğündeki Güneş'in arasını yaklaşık 280 metre yapmamız
gerekir. Güneş Sistemi'nin en dışında bulunan gezegenleri ise
kilometrelerce öteye taşımamız gerekecektir.
Ancak bu kadar dev bir boyuta sahip olan Güneş Sistemi, içinde bulunduğu
Samanyolu galaksisine oranla oldukça mütevazidir. Çünkü Samanyolu
galaksisinin içinde, Güneş gibi ve çoğu ondan daha büyük olmak üzere
yaklaşık 250 milyar yıldız vardır. Bu yıldızların içinde Güneş'e en
yakın olanı Alpha Centauri'dir. Eğer Alpha Centauri'yi az önce
yaptığımız ölçeğe, yani Dünya'nın misket büyüklüğünde olduğu ve Güneş
ile Dünya'nın arasının 280 metre tuttuğu ölçeğe yerleştirirsek, onu
Güneş'in 78 bin kilometre uzağına koymamız gerekir!
Modeli biraz daha küçültelim. Dünya'yı gözle zor görülen bir toz zerresi
kadar yapalım. O zaman Güneş ceviz büyüklüğünde olacak ve Dünya'ya üç
metre mesafede yer alacaktır. Bu ölçek içinde Alpha Centauri'yi ise
Güneş'ten 640 kilometre uzağa koymamız gerekir.
Samanyolu galaksisi, işte aralarında bu denli inanılmaz mesafeler
bulunan 250 milyar yıldızı barındırır. Spiral şeklindeki bu galaksinin
kollarının birisinde, bizim Güneşimiz yer almaktadır.
Ancak ilginç olan, Samanyolu galaksisinin de uzayın geneli
düşünüldüğünde çok "küçük" bir yer oluşudur. Çünkü uzayda başka
galaksiler de vardır, hem de tahminlere göre, yaklaşık 300 milyar
kadar!... Bu galaksilerin arasındaki boşluklar ise, Güneş ile Alpha
Centauri arasındaki boşluğun milyonlarca katı kadardır.
George Greenstein, bu akıl almaz büyüklükle ilgili, The Symbiotic
Universe (Simbiyotik Evren) adlı kitabında şöyle yazar:
Eğer yıldızlar birbirlerine biraz daha yakın olsalar, astrofizik çok da
farklı olmazdı. Yıldızlarda, nebulalarda ve diğer gök cisimlerinde
süregiden temel fiziksel işlemlerde hiçbir değişim gerçekleşmezdi. Uzak
bir noktadan bakıldığında, galaksimizin görünüşü de şimdikiyle aynı
olurdu. Tek fark, gece çimler üzerine uzanıp da izlediğim gökyüzünde çok
daha fazla sayıda yıldız bulunması olurdu. Ama pardon, evet; bir fark
daha olurdu: Bu manzarayı seyredecek olan "ben" olmazdım... Uzaydaki bu
devasa boşluk, bizim varlığımızın bir ön şartıdır.3
Greenstein, bunun nedenini de açıklar; uzaydaki büyük boşluklar, bazı
fiziksel değişkenlerin tam insan yaşamına uygun biçimde şekillenmesini
sağlamaktadır. Ayrıca Dünya'nın, uzay boşluğunda gezinen dev gök
cisimleriyle çarpışmasını engelleyen etken de, evrendeki gök
cisimlerinin arasının bu denli büyük boşluklarla dolu oluşudur.
Kısacası evrendeki gök cisimlerinin dağılımı, insanın yaşamı için tam
olması gereken yapıdadır. Dev boşluklar, amaçsız yere ortaya
çıkmamışlardır; amaçlı bir yaratılışın sonucudurlar.
