Trabzonspor, bir başka deyişle "42.5 ayakkabı"

Milliyet Gazetesi yazarı Uğur Meleke, Trabzonspor'a övgüler yağdırırken, öneri vermeyi de ihmal etmedi..

Galiba Türkiye’de bir teknik direktörün başarısının/başarısızlığının ölçümlenmesinin en zor olduğu takım Trabzonspor...
Çünkü bu takım ligin 4 büyüğünden biri; ama maddi imkânları kalan 3 büyüğün yarısı ölçüsünde...
Çünkü bu takım bir Anadolu takımı; ama ülke sathına yayılmış taraftarı,
topraklarındaki yetenek potansiyeli, müzesindeki şampiyonluk
kupalarıyla diğerlerinden fersah fersah önde.
Çünkü bu takım 4 büyüklerden biri; ama Trabzon’a en iyi oyuncuları İstanbul’a getirdiğiniz kadar kolay transfer edemiyorsunuz.

Çünkü bu takım bir Anadolu takımı, ama diğer bütün Anadoluluları mutlu
edecek lig dördüncülüğü, Trabzon’da hocanın kovulması anlamına
gelebiliyor.

Ne tam 3 büyük gibi, ne de tam 14 küçük gibi olamamanız beklenti
kargaşaları ve hayal kırıklıklarını başınızdan eksik etmiyor. 42 buçuk
numara ayak misali, binlerce ayakkabı modeli içinden size uyacak bir
çift bulamıyorsunuz mağazada!

Galiba tam da bu yüzden, Trabzon’da hedefe ulaşmak için
belirleyeceğiniz yöntemler size özgü olmak zorunda. 3 büyükler gibi
sınırsız transfer politikasını benimseyemezsiniz, diğer Anadolu
kulüpleri gibi seyyah antrenörlerle/oyuncularla çalışamazsınız. Bir
anlamda yöneticiniz de 42,5 numara düşünmek zorunda, hocanız da.
Sanırım Şenol Hoca’nın göreve geldikten sonra yaptığı “yetenek hamlesi”
de bu sıra dışılıkla/özgünlükle bağdaşıyor.

Güneş’in yaklaşık 2 aylık görev döneminde Trabzon takımına
kazandırdığı oyuncular, Alanzinho, Engin (ve hatta Ömer Aysan),
pozisyon bilinci eksik ama Allah vergisi özel yetenekleri olan, hatta
biraz da sorunlu futbolcular... Yeni transfer edilen Burak Yılmaz ve
dönmesi halinde Yattara da bu sınıfın adamları. Aslında herkes bu
adamların büyük takımlarda yıldızlaşabilecek yetenekleri olduğunu kabul
ediyor, ama uyumsuz tavırları onları orta sınıf kulüplere itiyor. Güneş
de bu grubu mümkün olduğunca ehilleştirip, özel yeteneklerinden
faydalanma uğraşında.

Şenol Hoca eğer bu yetenekli/uyumsuz “son şans oyuncuları”nı
kazanmayı, ya da en azından onlardan dönemsel olarak faydalanmayı
başarırsa ne âlâ... Türkiye’nin belki de tek “ön liberosuz” takımı
Trabzonspor, sahada maksimum yetenekli oyuncu tutarak özellikle top
ayağındayken bize ara ara Barcelona’yı hatırlatacak. Hele bir de top
rakibe geçtiğinde bir anda Valladolid’e dönüşme problemini çözerlerse,
şampiyonluk hedefinin düzenli yarışmacılarından biri olmaları işten
değil.
Şenol Güneş’in görevdeki ilk 6 maçından (F.Bahçe dışında) beşinin ligin
son beş takımına karşı olması, bu kadro dönüşümünün sancılarını
azaltmak için de harika bir
fırsat...



Anderson’un bordo-mavisi

Aslında iki sezondur (hem Yanal, hem de Broos dönemlerinde) defalarca
geçen haftaki Sivas maçının ilk 30 dakikası gibi performanslar
göstermişti Trabzon... Bu yıl 2-1 kaybedilen Diyarbakır veya 0-0 biten
Antep maçlarındaki görüntüler de Sivas önündeki futboldan çok farklı
değildi. Ama iki hocanın da elini kolunu gol yollarındaki verimsizlik
bağladı. Bu sezon da ligin açık ara en fazla şut atan takımının (TS
285, GS 257, FB 256) puan durumundaki yeri ortada.

Bu verimsizlik aklıma Lyon modelini getiriyor. Geçen sezon Claude
Puel, yalnızca golcülerinin verimini artırmak için bir dönem Sonny
Anderson’u “forvet hocası” olarak görevlendirmişti. Acaba Trabzon da bu
sorununu çözmek için kendi Anderson’unu bulamaz mıydı?



Onur Kıvrak’ın şansı

Trabzon’da 3 numaralı kaleciyken, bulduğu fırsatı iyi
değerlendirip biri Dünya Kupası, biri Avrupa Şampiyonası görmüş iki
eldiveni unutturan Onur Kıvrak’ı takip ediyor musunuz?
Karşıyaka’dayken Fenerbahçe’nin de gündemine gelen, hatta Trabzon’a
transferi sonrası Rıdvan Dilmen’le İzmir kulübünün yollarının
ayrılmasına neden olan bu çocuk, emin adımlarla Euro 2012 elemelerinde
boy göstermeye hazırlanıyor.

1988 doğumlu Ümit Milli bir kalecinin Trabzon’da formayı kapması
kadar sevindirici bir şey de, teknik adamının Türkiye rekortmeni kaleci
Şenol Güneş olması... Umarım Onur bu şansını çok iyi kullanır.



Şenol Hoca gülmeli

Aslında Şenol Hoca’yı anlıyorum. Çünkü ben de çok istememe
rağmen, duygularını belli eden, sevgisini/hüznünü gösteren bir adam
olamadım.
Ama her şeye rağmen, Trabzon harika paslarla ceza alanına girip
olağanüstü bir gol attıysa, kenarda Şenol Hoca’yı sevinirken görmek
istiyorum. Bu onun hakkı, bu Trabzon seyircisinin hakkı, bu
futbolseverin/bizim hakkımız.
Geçen hafta Sivas’a karşı 21 dakika acı çektikten sonra Umut ilk golü
atmış, kenara bakıyorsun, Şenol Güneş sanki hiçbir şey olmamış gibi
Serkan’a bir şeyler anlatıyor. 30’uncu dakikada ikiyi buluyorlar, bu
kez de Güneş’in çatık kaşlarının karşısında Ömer Aysan var!
Halbuki bu maçtan yalnızca saatler önce M.United, Hull’a karşı dördüncü
golü attıktan sonra Alex Ferguson’u çocuklar gibi sevinirken
izlemiştik. O çocuklar gibi sevinen adamın, çeyrek asırdır United’ı
çalıştıran, sayısız kupa kazanan ve bu tarz takımları yüzlerce kez
yenen bir hoca olduğunu da not etmek gerek.

Şenol Hoca gülmeli. O gülerse, onlar gülerse, değişecek her şey...