Kötülük Geni

Yapılan bir araştırmaya göre davranışlarımız, bir diğer deyişle
kızgınlıktan patlamanız veya ters bir olayda sakin bir şekilde öbür
yanağınızı vurulsun diye çevireceğimiz tümüyle genetik zarın atılmasına
ve çıkan sonuçlara bağlı!


Araştırmacıların bulgularına göre bazı kişilerde kendilerini daha çok
şiddete, ve hırçınlığa yönlendiren bir genetik özellik var.


Ancak, “kötü huy geni” nin aktif hale gelmesi için kişilerin çocukken
ihmal edilmiş veya kötü muamele görmüş olması gerekli.
Bilim adamlarının belirttiklerine göre davranış biçimi, genler ve çevre
arasındaki son derece komplike ilişkilerin sonucu olarak ortaya çıkıyor.
Dolayısıyla bebeklerin, yaşları ilerledikçe kavgacılık riskilerini
arttırabilecek genetik mutasyonlar açısından incelenmeleri gereki.
Bilim adamlarının yapabileceği bir diğer şey ise gençlerde ve
yetişkinlerde her an kavgaya, hücuma hazır olmak gibi bir riski
azaltabilecek ilaçlar geliştirmektir.


Bu konuda maymunlar üzerinde yapılmış bir araştırmadan alınan sonuçlar
insanlar üzerinde daha önce yapılan genler ve kavgacılık ilşkisi ile
araştırmalara ayna olmuştur.


Bethesda/ Maryland’de bulunan Ulusal Çocuk Sağlığı ve Insan Gelişmesi
Enstitüsünden Dr. Steven Suomi maymunlarda ki kavgacı davranış biçimi
ile genler ve yetiştirme şekli arasındaki ilişkiyi inceledi.


Bu incelemede maymunlar iki gruba ayrıldı. Birinci grup doğumdan
itibaren annelerinden ayrıldı ve ilk altı ay boyunca kardeşleri ile
birlikte bırakıldı. Diğer grup ise anneleri ile kaldı.


Bilim adamları bu maymunlarda içgüdüsel kavgacılık ile ilişkilendirilen
5HTT genini araştırdılar. Bu gen beyinde ‘’iyi hissetmeyi’’ sağlayan
serotonin düzeyini etkiler ve ili şekli vardır. Birincisi ‘’kısa’’
mutasyon şeklindedir ve düşük serotonin düzeyi oluşturur, ikincisi ise
‘’uzun’’ mutasyondur ve yüksek serotonin düzeyi oluşturur.


Sonuçta annelerinden ayrılmış olan maymunlar ve bu genin kısa şekline
sahip olan maymunlar büyüdükleri zaman son derece kavgacı oldular.


Ancak, anneleri tarafından büyütülen maymunlar bu genin kısa şekline
sahip olmalarına rağmen kavgacı olmadılar. Dolayısıyla söz konusu gen
davranış biçimi üzerinde bir rol oynamadı.


Dr. Suomi’ye göre “İyi anneler bir tampon görevi görüyorlar ve sonuçta
herşey gen-çevre ilişkisine bağlı oluyor.”
Diğer yandan bu genin uzun şekline sahip olan maymunlar ise kolaylıkla
kızıp heyecanlanmayan bir davranış biçimine sahiptiler ve annelerinden
ayrı olup olmamaları davranışlarını etkilemedi.


Bulgulara göre çocukları iyi yetiştirmek ve iyi ebeveyn olmak kötü
genlerin etkilerini engellemekte. Bu da bazı çocukların yaşadıkları
travmalara rağmen neden mutlu ve normal yetişkinler olduğunu izah
ediyor.



Maymunlar üzerinde yapılan bu araştırma Londra King’s College’de 2002
yılında yapılan bir araştırmaya ayna olmaktadır.
Bu araştırmada yetiştirilirken ailede kötü davranışlara maruz kalmış
erkek çocukların asosyal olma riskini araştırıldı ve bu durumun
monoamine oxidase A veya MAOA isimli genle ilşkili olduğunu tesbit
edildi.



New York Rockefeller Üniversitesinden Prof. Donald Pfaff aynı tip bir
çalışmayı hayvanlar üzerinde yaptı. Ancak, kendisi çocuklukta maruz
kalınan ihmal ve kötü davranışların serotonin taşıcıyıcısı olan geni
nasıl etkiledikleri ve beyindeki düşük serotonin seviyelerinin hala bir
bilmece olduğunu da belirtmiştir.