HAMLET
(Danimarka Kralı, oğlu Hamlet'i, iyi yetişmesini sağlamak amacıyla felsefe öğrenimi için Almanya'ya göndermiştir. Hamlet, bir gün babasının ölüm haberini alır. Danimarka'ya döner. Çok sevdiği babasının ölümü, onu çok üzer. Aradan iki ay gibi çok kısa bir süre geçmiştir. Annesi Gertrud, amca­sı Kladyus ile evlenir. Sıra Hamlet'te olduğu halde, amcası hükümdar olur.
Bir gün, arkadaşları Horatyo ve Marselyus, Hamlet'e baba­sının hayaletinin kale burçlarında dolaştığını haber verir. Bir gece, kale burçlarında, babasının hayaletiyle konuşan Ham­let, babasının bir yılan sokması sonucu değil, amcası ve an­nesinin işbirliğiyle öldürüldüğünü öğrenir. Hamlet, öç alma duygusu içinde gerçeği iyice öğrenmek için kendisine deli süsü verir; sarayda babasının ölümüne benzer bir konunun bir tiyatro topluluğunca temsili yoluna gider; kralın heyeca­nını, davranışlarını izler. Onun, oyunu sonuna kadar izleye-meyişi karşısında, yavaş yavaş kuşkularından sıyrılır. Anne ve amcasına karşı koymaya başlar.)
3. Perde - 4. Sahne - Kraliçenin odası
(Kraliçe ile Polonyus girerler.)
Polonyus: Şimdi gelecek. Kendisini güzelce azarlayın. Mü­nasebetsizliklerinde ileri gidip tahammülü aştığını; şimdiye kadar sizin araya girerek onu kralın gazabından koruduğunu­zu söyleyin.
Kraliçe: Söz veriyorum, siz merak etmeyin. Çekilin. Geliyor, işittim. (Polonyus perdenin arkasına gizlenir. Hamlet girer.)
Hamlet: Ee bakalım anne, ne var?
Kraliçe: Hamlet, babanı çok gücendirdin.
Hamlet: Anne, babamı çok gücendirdiniz.
Kraliçe: Hadi, hadi, sen bana saçma cevaplar veriyorsun.
Hamlet: Yok, yok, siz beni insafsız bir dille sorguya çekiyor­sunuz.
Kraliçe: Kuzum, ne oluyorsun Hamlet?
Hamlet: Niye, ne oluyormuş?
Kraliçe: Benim kim olduğumu unuttun mu?
Hamlet: Hayır, çarmıhtaki İsa hakkı için unutmadım. Siz kra­liçesiniz. Kocanızın kardeşinin karışısınız; bir de keşke olma­saydınız!- Annemsiniz.
Kraliçe: Peki öyleyse, ben de sana söz geçirecekleri bulu­rum.
Hamlet: Hadi, hadi, oturduğunuz yerde oturun, kımıldama­yacaksınız. Ben size ruhunuzun ta içini gösteren bir ayna tut­madan bir yere gidemezsiniz buradan.
Kraliçe: Ne istiyorsun? Beni öldürmeyeceksin değil mi? İmdat, aman imdat!
Polonyus: (Arkadan) Hey! İmdat! İmdat! İmdat!
Hamlet: (Kılıcını çekerek) Ne! Bir fare ha? Geberdi, bir al­tına bahse girerim ki geberdi! (Kılıcını perdeye saplar)
Polonyus: (Arkadan) Ay, vuruldum! (Düşer, ölür).
Kraliçe: Aman Allahım! Ne yaptın?
Hamlet: Ne bileyim ben. Kral mıydı?
Kraliçe: Ah ne çılgın, ne kanlı iştir bu!
Hamlet: Kanlı bir iş! Bir kral öldürmek, sonra da kardeşine varmak kadar fena bir iş anneciğim.
Kraliçe: Bir kral öldürmek mi?
Hamlet: Evet efendim, öy­le dedim. (Perdeyi kaldırır, Polonyus 'u görür) Vah za­vallı, düşüncesiz, her işe burnunu sokan ahmak, yo­lun açık olsun! Ben seni, senden üstün biri zannettimdi! Nasibin buymuş, öğren­din ya, fazla işgüzarlık tehli­kelidir. Ellerinizi ovuşturmayı bırakın. Sesinizi çıkarmayın, oturun da yüreğinizi dağla­yayım, çünkü dağlayaca­ğım. Eğer acı duyacak cinstense, eğer melun itiyat onu hiçbir his işlemez surette çelikleştirmediyse, ağlayacağım.
Kraliçe: Ne ettim ki bana bu kadar kabaca dil uzatmaya ce­saret ediyorsun?
Hamlet: Öyle bir iş ki, iffetin o nazlı mahcup rengini soldurur, fazilet riya dedirtir, masum aşkın güzel alnından gülünü kopa­rıp aldıktan sonra yerine bir damga vurur; evlenirken içilen an­dı kumarbaz yemini kadar yalancı çıkarır. Ah, öyle bir iş ki, an­laşmaların ruhunu cisminden söküp kızartır. Öyle bir iş ki, hat­ta görgüsü sımsıkı sağlam bir kütle bile onu düşündükçe has­ta olur, kıyamet günü yaklaşmış gibi kederli bir yüz takınır.
Kraliçe: Ah Hamlet, artık sus, yeter! Gözlerimi kendi içime çevirttin; orada öyle kara, öyle yer etmiş lekeler görüyorum ki, bir daha silinip çıkmayacak.
Hamlet: Bir katil, üstelik bir alçak. Evvelki efendinizin onda birinin yirmide birine değmeyen bir köle herif; bir kral bozun­tusu; devleti de, hükümdarlığı da soyan bir yankesici! Rafta duran tacı çaldı, cebine koydu.
Kraliçe: Yeter!
