Peyberimizin Coşkun Merhameti Şafkati

Merhamet, esirgemek, acımak, zayıf ve fakir insanların haline acıyarak
yardımda bulunmak ve ince kalpliliktir. Şefkat, acıyarak ve esirgeyerek
sevmek, içten gelen ve karşılıksız bir sevgidir. Her iki duygu da,
tariften çok yaşanan ve hissedilen duygulardır. Çünkü, her ikisi de
kalple ilgilidir.

Merhamet ve şefkat, Peygamberimizin yüce şahsiyetinin bir aynası
gibidir. Onun kadar merhametli, onun kadar şefkatli ve ince ruhlu bir
insan yeryüzüne gelmemişti.

Cenab-ı Hakkın Sevgili Resulüne, kendi ismi olan "Rahim" ve "Rauf"
sıfatlarını vermesi, Peygamberimizin ne kadar merhametli ve şefkatli bir
kalbe sahip olduğunu gösterir.

Tevbe Sûresinin 128. âyetinde bu gerçek şöyle ifade edilir:

"And olsun ki, size içinizden bir Peygamber geldi ki, sıkıntıya
uğramanız ona çok ağır ve güç gelir. Size çok düşkündür. Bütün
mü'minlere merhametli ve esirgeyicidir."

İslâmın ilk devirlerinde Müslümanların çoğunu fakir, kimsesiz ve köleler
teşkil ediyordu. Kureyşliler onları hor görüp aşağılarken,
Peygamberimiz onları yanına almış, hak dini onların yardımıyla duyurmaya
başlamıştı.

Peygamberimizin kalbine ve engin rahmetine en yakın olanlar, fakir ve
kimsesiz insanlardı. Onları devamlı korur, diğerleri ile eşit
davranırdı. Bununla da kalmaz; fakirlere, fakirliğin bütün ezikliğini ve
zilletini unutturacak şekilde yakınlık gösterirdi. Zaten
Peygamberimizin aile hayâtı ve şahsi yaşayışı da onlardan farklı
değildi. O hep sade ve basit yaşamayı tercih ederdi. Dualarında da
Allah'tan böyle bir hayât isterdi.

"Allah'ım, beni fakir yaşat. Hayâttan fakir olarak ayrılayım. Beni
mahşerde fakirler arasında hasret" diye dua ediyordu.

Hz. Âişe bunun sebebini sorunca şöyle açıkladı:

"Onlar, Cennete herkesten önce girecekler. Ey Âişe, yarım ölçek hurma da
olsa fakiri boş çevirme. Fakirleri sev, onlara yakın ol ki, kıyamet
gününde Allah da sana yakın olsun."

Müşriklerin "Allah'ın lütfuna mazhar olanlar bunlar mı?" diye hakir
gördüğü kimseleri Peygamberimiz destekler, ilgi gösterirdi. Onları,
diğer insanlardan üstün tuttuğu olurdu.

Bir gün Peygamberimiz otururken bir adam geçti. Yanındakine sordu:

"Bu adamı nasıl bilirsin?"

Şöyle cevap verdi:

"Bu zengin ve etkin birisidir. Ne derse yaparım."

Peygamberimiz bir şey demedi. Az sonra birisi daha geçti. Peygamberimiz
aynı soruyu bunun hakkında da sordu ve şu cevabı aldı:

"Bu adam fakir Müslümanlardan birisidir. Ona ne kızımı verir, ne de
dediğini yaparım."

Böyle bir sözü hoş karşılamayan Peygamberimiz şöyle buyurdu:

"Dünyanın bir tarafı az önce geçen zengin kişilerle doldurulsa, bir
tarafına da bu fakir adam konulsa, fakir adam onların hepsinden daha
ağır gelir ve onlardan daha hayırlıdır."