Genetiğin Dünya da ve Türkiye de Tarihsel Gelişimi

Genetiğin Dünya da ve Türkiye de Tarihsel Gelişimi
Doç. Dr. Ahmet Okumuş dan alıntıdır kendilerine teşekkür ederiz.

Dünyada hayatın başladığı kabul edilen 4.6 milyar yıl önce,
DNA(deoksiribonükleikasit) yaşamın hücresel metabolik aktivasyonlarını
ortaya koyan genetik yapı olarak hizmet etmiştir. "Gen" terimi 1900.
yıllara kadar kullanılmamasına rağmen genin fonksiyonu ile olan
araştırma 1800 lü yıllarda başlamıştır. Gregor Mendel, Avusturyalı din
adamı, manastırının bahçesinde yıllarca çalıştı, farklı bezelye
varyetelerini melezlemiştir. Dikkatli kayıtlar tutarak, melezlerin
döllerini saymış, bezelye şekli, çiçek rengi, bitki yüksekliği gibi
özelliklere bakarak genlerin fenotipik ekspressiyonunu incelemiştir.
Dikkatli gözlem, doğru kayıt tutarak verileri dikkatlice analiz yapmış
ve her bir bitkinin erkek ve dişi ebeveynlerinin döllerine kalıtım
üniteleri veya faktörlerin varlığı teorisini ortaya koymuştur. 1884
yılında Mendel öldüğü zaman çalışmasının değerini kimse bilmiyordu.
Mendel'in bulduğu faktör veya kalıtım ünitelerini gen olduğu 1900
yıllara kadar anlaşılamadı.

Aynı dönem içerisinde, 1809-1882, İngiliz Charles Darwin, fizikçi ve
biyoloji uzmanı Erasmuz Darwin'in torunu, biyolojik bilimlerde önemli
ilerlemelere neden olan bilgileri topluyordu. Darwin tıp ve din konusunu
çalıştı. Cambridge'den mezun olduktan sonra kariyerini geliştirmek
istiyordu. Darwin bitki ve hayvanlar üzerinde çalıştı, örnekler topladı
ve yaşayan canlıların özelliklerine göre çizdi. Bu çalışmayla güney
amerika kıyılarında Galapagos Adaları üzerindeki çalışmayla ünlü oldu.

Darwin bu arada birçok fosil topladı ve bugünkü türlerin varlığını
ortaya koyan hayvanların fosillerini buldu. Her adayı ziyaret edip
türlerin karakterler yönünden varyasyon ortaya koyduğunu tespit
etmiştir. İspinozlarda örneğin gaga şekli ve gaga uzunluğu güney amerika
kıyılarında yaşayan türlerle adalarda yaşayan türlerin ayrılmasında
yardımcı olmuştur.

Darwin, çalışmalarında ortaya çıkan son türlerin öncekilerden meydana
gelmesi hakkındaki teorilerini belirtti. Darwin aynı zamanda doğada
oluşan seçici işlemi savundu. Buna göre güçlü özelliklere sahip türler
canlı kalmaya daha çok meyilli idi. Darwin'in çalışmalarına başlangıçta
cevaplar negatif idi özellikle dini liderler özellikle dünya üzerinde
yaşamın ortaya çıkması yorumu hakkındaki bu fikirlerden büyük üzüntü
duydular. Bununla beraber bu iki çalışma genetik ve evolusyon hakkındaki
biyolojik teorilerine öncülük etmişlerdir.

Dünyada Genetiğin Gelişimi

1900 yıllarda Mendelin çalışmalarının yeniden keşfinden sonra genin
doğası hakkında büyük bir bilgi patlama olmuştur. Biyoloji alanında
çalışan bilim adamları, hücredeki çekirdek ve kromozomun önemi üzerinde
durdular. Çünkü gözlemlerde, kromozomlar yumurta ve polen/spermi
oluşturmak üzere mayoz esnasında sayısını yarıya indiriyor ve sadece
bölünme sırasında görülüyordu. Bu sebeple DNA moleküllerinin nasıl
faaliyete geçerek organizmaları ürettiklerini anlamak için birçok çaba
sarf edildi. Amerikalı James Watson ve İngiliz Francis Crick birkaç
biyolog araştırmacıyla 1953 yılında DNA nın çift heliks yapısını
incelediler. DNA kavramı yaşamın geleneksel dili olduğu bakterilerde,
mantarlarda, bitki ve hayvanlarda yapılan çalışmalarla ortaya konuldu.
Yaşayan organizmalar arasında yer alan bu ilişki biyoteknoloji ve
genetik mühendislik biliminin gelişimine neden olmuştur. Mühendislik
teknolojisi, bitki ve hayvanları geliştirmek için yaşayan diğer
organizmaları ve canlıların kısımlarını kullanmıştır. 1970 yıllarında,
araştırmacılar DNA'nın bir canlıdan kesilerek diğer canlıya
yerleştirebileceklerini böylece rekombinant DNA teknolojisini buldular.
Bu şekilde insülin, hormon, interferon ve TPA (doku plasminogen
aktifleştirici) gibi ilaçları tıp dünyasına sundular. İnsan gen terapisi
yöntemiyle genleri hasarlı olan veya eksik olan fertlere gen nakli
gerçekleştirilmiştir. Üreme teknolojisinin gelişimiyle üremenin
artırılmasına çalışılmıştır. İnsan üreme teknolojiyle uğraşan
araştırmacılar insan embriyosunu in vitro koşullarda elde etti ve daha
sonra kullanılmak üzere dondurdular. Anne ebeveynler kendilerine ait
olmayan genetik döller vermişlerdir. 1993 de, l, George Üniversitesinde
çalışmakta olan Dr Robert Stillman ve Jerry Hall insan embiryosunu
klonladı ve 6 gün bunları yaşatmayı başardı.

Klonlama ya da genetik olarak benzer organizmanın üretimi ilk kez havuç
bitkisinde başarılmıştır. Klonlama işleminde havuç kök hücreleri yeni
bitki oluşturmak üzere kullanılmıştır. Bitki klonlama teknolojisindeki
bu başarılar 1952 de kurbağalardaki klonlamaya kadar devam etmiştir.
1970 lerde fare, 1973 de sığır ve 1979 da koyun klonlaması olmuştur. Bu
çalışmalar, hızlı çoğalan iyi bir sürü daha iyi süt üretimi amacıyla
insanlık yararına gerçekleştirilmiştir. Gen teknolojisiyle
biyoteknolojideki ilerlemeler zararlılara ve soğuğa dayanıklı bitki
türleri, daha çok üreyebilen ve gelişkin çiftlik hayvanları üretimine
başarılı olmuştur. Genetik olarak farklı domates türleri, rafta kalma
süresi uzun olan varyetelerin gelişmesini sağlamıştır.1990 yıllarında
Amerikada daha da ileri gidilerek İnsan Genom Projesi gündeme getirilmiş
ve insan genlerinin tüm haritasının yapılması planlanmıştır. Bu
projenin yaklaşık değeri yılda 200 milyon dolar olup 2005 yılında
bitirilmesi planlanmaktadır. Cystic fibrosis, orak şekilli hücre anemisi
ve Huntingon's chorea gibi birçok hastalık için DNA kodları
kromozomlarda yer alan özel bölgelerde kodlanmış olduğu bu sayede
bulunmuştur.

Bununla beraber biyoteknolojinin hızlı gelişimi beraberinde birçok
problemide ortaya koymuştur. Bilimsel tartışmalar ahlaki ve geleneksel
sorular yeni gelişmelerle ortaya çıkmıştır. Bu nedenle genetik bilimi
konusunda herkesin bilgiye ihtiyacı bulunmaktadır.

Dünyada Genetiğin Tarihi;

1858 yılında Charles Darwin - Alfred Russel Wallace doğal seleksiyon
teorisini ortaya koydular ve çevreye iyi uyum gösteren populasyonların
yaşadığını ve özelliklerini nesillerine aktardıklarını belirttiler.

1856 Charles Darwin, Türlerin Orijin adlı eserini yayınladı.

1866 Gregor Mendel bezelye bitkilerinde faktörlerin aklıtımı üzerine
araştırmlarını yayınladı.

1900 de Carl Correns Hugo de Vries Erich von Tschermak Mendelin
prensiblerini bağımsız olarak keşfetti ve doğruladı. Modern genetiğin
başlangıcını yaptı.

1902 Walter Sutton Mndel ve citoloji arasındaki ilişkileri ortaya koydu,
kalıtım ve hücre morfolojisi arasındaki boşluğu kapattı.

1905 Nettie Stevens Edmund Wilson bağımsız olarak Cinsiyet
kromozomlarını buldu XX'i dişi XY'i erkek olarak değerlendirdi.

1908 Archibald Garrod, insanda enzim eksikliğinden meydana gelen doğum
hastalıklarının metabolizmasını çalıştı.

1910 Thomas Hunt Morgan, ilk kez meyve sineği Drosophila melanogaster'de
cinsiyete bağlı kalıtım olan beyaz göz rengini araştırdı. Bu araştırma
linkage (bağlantı) olayını içeren gen teorisini geliştirdi.

1927 Hermann J. Muller, X-ışınlarını kullanarak Drosophila da suni
mutasyonların oluştuğunu buldu.

1928 Fred Griffith Diplococcus'larda R ve S nesillerine bilinmeyen
yapıların olduğu keşfetti.

1931 Harriet B. Creighton Barbara McClintock mısırda krossing overın
sitolojik aknıtlarını gösterdi.

1941 George Beadle Edward Tatum, ışınlanmış ekmek küfünde, Neurospora,
bir enzim tarafından kontrol edilen genin faaliyetini ifade etti.

1944 Oswald Avery, Colin Macleod ve Maclyn McCarty, Griffith'in
denemelerinde transfer olan yapının DNA olduğunu ortaya koydu.

1945 Max Delbruck, 26 yıl ard arda Cold Spring Hardour'da fajlar
üzerinde kurs verdi. Bu kurd moleküler biyolojide iki generasyonu içeren
ilk kursdu.

1948'lerde Barbara McClintock mısırda renk varyasyonunu açıklayan ilk
transposable elementleri keşfetti.

1950'de Erwin Chargaff Canlılardan elde edilen DNA örneklerinde
Adenin-Timin ve Guanin-Sitozin arasındaki 1:1 oranını keşfetti.

1951 yılında Rosalin Franklin DNA nın X ışınlı ilk fotoğrafını çekti.

1952 'de Martha Chase Alfred Hershey 35S fajlarını işaretledi ve DNA yı
32P ile işaretliyerek kalıtım molekülünü buldu.

1953 Francis Crick, James Watson DNA molekülünün üç boyutlu yapısını
çözdü.

1958 yılında Matthew Meselson, Frank Stahl azot izotoplarını kullanarak
semi konservatid replikasyonu kanıtladı.

1958 Arthur Kornberg, E. coli'de DNA polimerazı saflaştırdı ve test
tüpünde ilk enzimi elde etti.

1966 Marshall Nirenberg, H. Gobind KhoranaLed, Genetik kodu deşifre etti
ve 20 amino asit için RNA kodonlarını buldu.

1970 Hamilton Smith & Kent Wilcox, ilk restriksiyon enzimini izole
etti, Hind II Bu DNA bölgesini özel bir bölgeden kesmektedir.

1972 Paul Berg & Herb Boyer, ilk rekombinant molekülleri üretti.

1973 Joseph Sambrook Led, Agarose jel elektroforesisde DNA yı ethidium
Bromid ile boyayarak gösterdi.

1973 Annie Chang Stanley Cohen, rekombinant DNA molekülünü oluşturdu ve
E. Colide replike etti.

1975 Rekombinant DNA deneylerinin düzenlenmesi hakkında rehberin
sunulması. California, Asimolar Uluslar arası Toplantı.

1977 Fred Sanger, DNA dizilişi için zincir terminasyon metodunu
(dideoxy) geliştirdi.

1977 Tıp alanında önemli ilaçların üretildiği ilk rekombinant DNA
metodlarının kullanıldığı genetik mühendisliği şirketi kuruldu
(Genentech).

1978 Rekombinant DNA teknolojisi ile üretilen ilk insan hormonu
somatostatin elde edildi.

1981 Üç farklı bağımsız araştırma ekibi insan ongene lerini keşfetti
(kanser genleri).

1983 James Gusella kan örneklerini topladı Huntington's hastalığını
kontrol eden genin kromozom 4 üzerinde olduğunu keşfetti

1985 Kary B. Mullis, Polimeraz zinzir reaksiyonunu tanımlayan
araştırmasını yayınladı (PCR).

1988 İnsan Genom projesi başladı. İnsan kromzomlarının DNA dizilişinin
tanımlanması hedef alındı.

1989 Alec Jeffreys, DNA parmak izi terimini tanıttı ve DNA polimorfizm,
ile ailesel, göç ve cinayet vakalarında kullandı.

1989 Francis Collins & Lap Chee Tsui Cystiz Fibrosis hastalığına
neden olan ckromosom 7 üzerindeki CFTR regulatör proteinin genetik
kodunu tanımladı.

1990 İlk gen yer değiştirme gerçekleşti. Normal ADA geninin RNA kopyası
retrovirüs vasıtasıyla 4 yaşındaki bir kıs çoçuğunun T hücrelerine
nakledildi. Bu uygulamada bağışıklık sistemi çalışmaya başladı.

1993 Flavr Savr, domatestleri raf ömrünü uzatmak için genetik olarak
modifiye etti.

1996 Iwan Wilmut, çekirdek transferi ilk genetik kopyalama
gerçekleştirildi.

Genetiğin Tarihinde Klasik Araştırmalar:

Gregor Mendel'in Deneyleri

Gregor Mendel (1866), "Experiments on Plant Hybrids," Trans. by Eva
Sherwood, in The Origin of Genetics, Curt Stern and Eva Sherwood, eds.
(W. H. Freeman and Co., 1966), pp. 1-48.

Keşifler

Hugo De Vries (1900), "The Law of Segregation of Hybrids," Trans. by Eva
Sherwood, in The Origin of Genetics, Curt Stern and Eva Sherwood, eds.
(W. H. Freeman and Co., 1966), pp. 107-118.

Mendel Araştırmaları

William Bateson (1901), "Problems of Heredity as a Subject for
Horticultural Investigation," Journal of the Royal Horticultural Society
25: 54-61.


Biyometri

W. F. R. Weldon (1895) "Remarks on Variation in Animals and Plants,"
Proceedings of the Royal Society 57: .

G. Udny Yule (1905), Mendel's Laws and Their Probable Relations to
Intra-Racial Heredity," New Phytologist 1: 226-7.

Genotip & Fenotip

W. Johannsen (1911), "The Genotype Conception of Heredity," The American
Naturalist 95: 129-159.

Eugenler

Charles Davenport (1912), "The Inheretance of Physical and Mental Traits
of Man and Their Application to Eugenics" in Heredity and Eugenics. W.
Castle, ed. University of Chicago Press.

William Castle (1930) "Race Mixture and Physical Disharmonies," Science,
n.s. 71: 603-606.

Kalıtımın Kromozom Teorisi

T. H. Morgan (1910) "Sex Limited Inheritance in Drosophila," Science 32:
120-122.

A. H. Sturtevant (1917) "Genetic Factors Affecting the Strength of
Linkage in Drosophila," Proceedings of the National Academy of Science
3: 555-558.

Sitogenetik

Harriet B. Creighton and Barbara McClintock (1931), "A Correlation of
Cytological and Genetical Crossing-Over in Zea mays," Proceedings of the
National Academy of Sciences 17: 492-497.

T. S. Painter (1934), "A New Method for the Study of Chromosome
Aberrations and the Plotting o Chromosome Maps in Drosophila
melanogaster," Genetics 19: 175-188.

Mutasyon

H. J. Muller (1927) "Artificial Transmutation of the Gene," Science 66:
84-87.

Evolasyon Genetiği

Theodosius Dobzhansky (1937), Genetics and the Origins of Species,
excerpts. Columbia University Press.

G. Turesson, (1922) "The Genotypical Response of Plant Species to the
Habitat," Hereditas 3: 211-350.

Bitki ve Hayvan Islahı

George Shull (1909) "A Pure Line Method of Corn Breeding," Report of the
American Breeders Association 5: 51-59.

İnsan Genetiği

J. Neel (1949) "The Inheritance of Sickle Cell Anemia," Science 110:
64-66.

L. Hogben (1932) "The Genetic Analysis of Familial Traits," Journal of
Genetics 25: 97-112.

Populasyon Genetiği

Sewall Wright (1931) "Evolution in Mendelian Populations," Genetics 16:
97-159.

J. B. S. Haldane (1954) "The Cost of Natural Selection," Journal of
Genetics 55: 511-524.

Gelişim Genetiği

S. Gluecksohn-Schoenheimer (1940) "The effect of an early lethal (t*) in
the house mouse," Genetics 25: 391-400.

C. Waddington (1975) "Genetic Assimilation," reprinted in The Evolution
of an Evolutionist. Cornell University Press.

Biyokimyasal Genetik

G. W. Beadle and E. L. Tatum (1941), "Genetic Control of Biochemical
Reactions in Neurospora," Proceedings of the National Academy of
Sciences 27: 499-506.

Arthur Pardee, Francois Jacob, and Jacques Monod (1959) "The Genetic
Control and Ctyoplasmic Expression of "Inducibility" in the Synthesis of
beta-galactosidase by E. coli," Journal of Molecular Biology 1:
165-178.

Genetik İnce Yapı

Raffel, D. and H. J. Muller. 1940. "Position Effect and Gene
Divisibility Considered in Connection with Three Strikingly Similar
Scute Mutations," Genetics 25: 541-583.

Seymour Benzer (1955) "Fine Structure of a Region of Bacteriophage,"
Proceedings of the National Academy of Sciences 41: 344-354.

Barbara McClintock (1956) "Controlling Elements and the Gene," Cold
Spring Harbor Symposia on Quantitative Biology 21: 197-216.

Moleküler Genetik

O. Avery, C. MacLeod, and M. McCarty (1944), "Studies on the Chemical
Nature of the Substance Inducing Transformation of Pneumococcal Types
I.," Journal of Experimental Medicine 79: 137-158.

James Watson and Francis Crick (1953), "A Structure for Deoxyribonucleic
Acid," Nature 737-738.

M. Meselsohn and F. Stahl (1958) "The Replication of DNA," Cold Spring
Harbor Symposia for Quantitative Biology 23: 9-12.

M. Nirenberg and Philip Leder (1964) "RNA Codewords and Protein
Synthesis," Science 145: 1399-1407.

Türkiye'de Genetiğin Gelişimi;

Genetik bilimi, Türkiye'de gelişimi oldukça yenidir. Çalışmalar, 1950
yıllarında sonra sitogenetik, biyometri, populasyon genetiği, mutasyon
genetiği alanında başlamıştır. !978 yıllarında gentik sahasında
çalışanlar biraraya gelmek için faaliyetlerde bulunmuşlar ancak faaliyet
devam etmemiştir. Çalışmalar TÜBİTAK desteğiyle sürmekte olup,
Üniversitelerde dış ülkelere görevlendirilen elemanların 1985
yıllarından sonra dönerek yeni teknikleri uygulamalarıyla sitegenetik
& moleküler genetik sahasında ilerlemeler olmuştur. Bu arada
Üniversiteler kendi bünyelerinde merkez laboratuvarları kurma yoluna
gitmişlerdir. İstanbul Üniversitesinde BİYOGEM ve Atatürk
Üniversitesindeki Biyoteknoloji Merkezi buna örnektir. Son zamanlarda
RFLP, RAPD, PCR, in-situ melezleme, ısozyme, PAGE gibi metodlar DNA ve
proteinler üzerinde uygulanmaktadır. Çalışmalarda yeni tekniklerin
bulunmasından ziyade metodların pratiğe uygulanması ağırlık kazanmıştır.
Çeşitli alanlarda yapılan çalışmalar eldeki bilgilere göre aşağıda
tarih, isim ve konu sırasına göre sınıflandırılmıştır.

Genetik Sahasında Yapılan araştırmalar;

Sitogenetik

1965 Şehabettin Elçi, Agropyron türlerinde karyotip analizleri.

1966 Şehabettin Elçi, Mitoz kromozom analizlerinde yeni bir metod.

1974 Sevim Sağsöz, Tetraploid bitkilerin elde edilmeleri.

1974 Emiroğlu, Ü. Tütünlerde haploidlerin eldesi, mayoz bölünme ve
karyotip analizleri.

1977 Emine Bilge, M. Topaktaş, N. Gözükırmızı, M. Kocaoğlu. Arapa' da
Deneysel mutasyonların eldesi.

1977 H.R. Ekingen, Triticumda 3D kromozomların eşlenme üzerine etkileri

1982 Sevim Sağsöz, İngiliz çiminde ploidi derecesi, tohum tutma ve stoma
uzunluğu ilişkileri

1983 Sevim Sağsöz, tetraploid ingiliz çimlerinde mayoz bölünme ve
seleksiyon kriterleri

1995 Gülşen Ökten, insan kromozomlarında karyotip analizi

1995 Neriman Gözükırmızı, Bitkilerde karyotip analizleri

1996 Nurten Kara, tıbbi bitki olan yabani soğan kromozomlarının
karyotipi.

1996 A. Okumuş, mayozda eşlenmesnin genetik kontrolü ve karyotip
analizleri.

Moleküler Genetik

1996 Sebahattin Özcan, Tütünde Gen transferi

1996 Gürel, F., Arı, Ş & Gözükırmızı, N. Arpada varyasyonun RAPD ve
moleküler marker kullanılarak tanımı.

1998 A. Altınalan & Numan Özcan, Rekombinat DNA tekniğiyle ±-amilaz
geni aktarılan suşların probiotik geliştirilmesi

1998 A. Okumuş & M. Akif Çam, Koyunlarda DNA ekstraksiyonu

1998 A. Okumuş, M. Olfaz & M. Akif Çam, Koyun melezlerinde
hemoglobin lokusunun genetik kontrolü

1998 T. Oğraş, E. Arıcan & N. Gözükırmızı, Transgenik tütünde intron
dizilerinin değerlendirilmesi

Gelişim Genetiği

1996 Sebahattin Özcan, Tütünde doku kültürü

1998 Serhat Papuççuoğlu, Sema Birler, Serhat Alkan, Mithat Evecen,
Kamuran İleri; Hayvanlarda İn vitro fertilizasyon

1998 Betül Bürün, Tütünde somatik embriyogenesis ve ploidi düzeyleri.

Biyokimyasal Genetik

1993 Asal, S., Kocabaş, Elmacı, C. Tavul ve bıldırcınlarda yumurta akı
proteinlerinde genetik polimorfizm.

1994 Dayıoğlu, H. Tüzemen, N., Yanar, M. Atatürk Üniversitesi Ziraat
İşletmesinde yetiştirilen çeşitli sığır ırklarında transferrin
polimorfizmi üzerine araştırmalar


1994 Gürkan, M. ve Soysal, M.İ. Edirne ili ve yöresinde yetiştirilen boz
step, siyah alaca ve siyah-alaca x boz step melez sığırların kalıtsal
polimorfik Hb ve Tf tipleri bakımından genetik değeri

1996 Abdülkerim Bedir, İnsan genomunda AP-PCR uygulamaları

1996 Sekin, S, İbrahim Demir, Biyokimyasal markerların genotip tayininde
kullanılması

1996 Baş, S., Ülker, H., Vanlı, Y. ve Karaca, O. Van yöresi karakaş
kuzularında transferrin polimorfizmi

1996 Çelik, A. ve Pekel, E. Türkiye koyun populasyonunun hemoglobin (Hb)
ve transferrin (Tf) poliformizmi bakımından genetik yapısı

1998 Sevinç Asal & Meltem İ. Erdinç, Süt proteinlerinde genetik
polimorfizm

1998 Ramazan Yılmaz, E. Yüksel & K. Erdoğan, Erinaceus
populasyonlarında enzimatik karşılaştırmalar

Populasyon Genetiği

1953 Hüseyin Gökçora, Melez Mısır populasyonunda genetik çalışmalar

1960 Hüseyin Gökçora, Kendilenmiş döllerin kıymetlendirilmesi.

1973 F. İncekara, M.B. Yıldırım & M.E. Tuğay, Buğday populasyonunda
karakterlerin kalıtımı

1973 Doğrul, F. Memleketimizde yetiştirilen yerli ve yabancı saf ve
melez sığır ırkı kanlarında beta-globulin ve hemoglobin varyasyonları

1977 H. Bostancıoğlu, Arpa üzerine genetik çalışmalar

1977 Emiroğlu, Ş.H., G. Yazıcıoğlu, Z.M. Turan. Gossypolsuz pamuk ıslahı


1979 Emin Ekiz, Ayçiçeğinde kendileme depresyonu

1985 Doğrul, F. Koyunlarda hem ve tf proteinlerinin dağılımı

1989 Asal, S. Koyunlarda tf polimofizmi tespiti

1992 İhsan Soysal & Haskırış, H. Türkgeldi koyun populasyonlarında
kan proteinleri yönünden genetik yapısı

1998 İhsan Soysal & Alparslan A. Ülkü, Keçi populasyonunda kan
proteinleri ve Na,K seviyelerinin genetik yapısı

1998 Gamze Umulu, Japon bıldırcınlarında beyaz renk kalıtımı

Kantitatif Genetik

1961 Erdoğan Pekel, Akkaraman Koyun Islahında kantitatif genetik
çalışmaları

1993 Soysal, M.I. ve Kaman, N. Acıpayam koyun populasyonunun bazı
kalıtsal polimorfik kan proteinleri tarafından genetik yapısı ve bu
karakterler ile çeşitli verim özellikleri arasındaki ilişkiler

1994 Vanlı, Y. ve Baş, S. Atatürk Üniversitesi koyun sürülerinde
beta-globulin (Transferrin) polimosfizminin genetiği ve kantitatif
karakterlerle bağlantısı 2. fenotipik analizler.

1995 Şekerden, Ö., Doğrul, F. Erdem, H. ve Altuntaş, Simental sığırlarda
serum transferrin ve hemoglobin tipleriyle gelişim özelliği arasındaki
ilişkiler

Mutasyon Genetiği

1969 Didar Eser, Avena sativa'da röntgen ışınları ve anöploid değerler

1980 Metin B. Yıldırım. Buğday mutant populasyonunda seleksion
çalışmaları

1998 Haydar Karayaka, gen mutasyonlarının tespiti

Biyometri

1967 Şaban Karataş, Genetik ve Fenotipik Korelasyonların tahmin
metodları

1996 H. Okut, Y. Akbaş & A. Taşdelen. Blue ve Blup tahminlarinde
outliner seçimi

1998 Oya Akın & Tahsin Kesici, Tribolium populasyonunda genetik
parametreler

1998 Sinan Aydoğan & Tahsin Kesici, Kalıtım derecesi tahmininde
eklemeli olmayan etkiler

1998 Zahide Kocabaş, Tahsin Kesici & Ayhan Eliçin, Kanonik
korelasyonun hayvan ıslahınd uygulaması


Yayınlanan Kitaplar

1963 Orhan Düzgüneş. Bilimsel araştırmalarda istatistik prensipleri

1970 Fethi İncekara. Genetik

1973 İsmet Baysal, Sitogenetik

1978. Şehabettin Elçi, Sitolojide hızlı araştırma yöntemleri

1982 Şehabettin Elçi, Sitogenetikte gözlemler ve araştırma yöntemleri.

1982 Sevim Sağsöz. Sitogenetik

1983 Muvaffak Akman, Bakteri Genetiği

1983 Emin Arıtürk, Evcil Hayvanların genetiği

1983 Neriman Alemdar, Sitoloji

1986 Bekir Sıtkı Şaylı, Medikal Sitogenetik

1988 Sezen Şehirali & Murat Özgen, Bitki Islahı

1994 Müzeyyen Seçer, Moleküler Biyoloji

1996 Düzgüneş, O. A. Eliçin & Numan Akman, Hayvan ıslahı

1996 İhsan Soysal, Hayvan ıslahının genetik prensibleri