Peygamberimizin Gençliği

Peygamberimizin çocukluğu ve gençliği temiz ve iffetli bir şekilde
geçmişti. Peygamberlikten sonra nasıl bir ahlâka sahipse, kırk yaşından
önceki hayâtı da öyle temiz ve nezihti. Halbuki gençlik yıllarını
geçirdiği Mekke şehri, o zamanlar o kadar karışıktı ki, Mekkeliler
arasında yaşayıp da cahiliye çirkinliklerine bulaşmamak âdeta mümkün
değildi.

İslâm öncesi Cahiliye döneminde dolandırıcılık, hile, aldatma, hak yeme,
verdiği sözde durmama, hıyanet eksik olmuyor, çok basit bir iş gibi
görülüyordu.

Peygamberimiz bu dikenli ve tehlikeli yollardan hiç yara almadan alnı
ak, yüzü pak olarak kurtuldu. Başkalarına bulaşan kötü hallerden
bütünüyle uzak kaldı. Çünkü Cenab-ı Hak onu Cahiliye devrinin her türlü
mundarlıklarından, çirkinliklerinden nefret duyacak bir kabiliyette
yaratmıştı.

Peygamberimizin gençliği, amcası Ebû Talib'in yanında ve onun himayesi
altında geçti. Ebû Talib yeğeni için o zaman pek revaçta olan ticareti,
meslek olarak seçmişti. Zaten kendisi de meşhur bir tüccardı.

Peygamberimiz amcası ile birlikte ticarî seyahatler yaparak tecrübesini
arttırdı. Doğruluğu, alış verişindeki adaleti ve hakkaniyeti kısa
zamanda çevresinde duyuldu ve meşhur oldu. O zamanlar Arabistan'da doğru
ve güvenilir kimselere sermaye verilir, ticaret yapılarak kârı
paylaştırılırdı. Peygamberimize de buna benzer işler verilmiş, o da en
doğru bir şekilde işini başarmıştı.

Verdiği sözde durmak ticarî hayâtta en çok aranan bir vasıftı.
Peygamberimiz, peygamberlikten önce de ahde vefalı ve güven duyulan,
itimat edilen bir insan olarak tanınmıştı. Kendisi bu alanda örnek bir
şahsiyet olarak biliniyordu.

Abdullah bin Ebi'l-Hamsa, Peygamberimizle olan ticarî bir hatırasını
şöyle anlatmaktadır:

"Peygamberliğinden önce Resulullah Aleyhisselâmla birlikte bir alış
verişte bulunmuştuk. Bu alış verişten kendisine biraz vereceğim
kalmıştı. Onu, 'Bulunacağın falan yere getireceğim' diye söz vermiştim.
Fakat verdiğim bu sözü iki gün unuttum. Üçüncü gün hatırlayıp sabahleyin
gittiğim zaman onu yerinde buldum. Bana, 'Delikanlı, sen beni sıkıntıda
bıraktın. Ben şuracıkta üç gündür seni bekliyorum' buyurdu."

Peygamberimiz ticarî işlerinde hesabını doğru tutar, haksızlık etmezdi.
Peygamberliğinden önce kendisiyle alış veriş yapmaktan çok memnun
kalırlardı.

Bir gün Saîb adında bir zât Peygamberimizin huzuruna gelerek Müslüman
oldu. Saîb, Araplar arasında tanınmış birisiydi. Sahabîler, Resul-i
Ekremin yanında onu övmeye başladılar.

Bunun üzerine Peygamberimiz, "Saîb'i methetmeyin, onu ben hepinizden iyi
tanırım" buyurunca, Saîb de, "Sana canım feda, seninle ticarî
arkadaşlık etmiştik. Hak hususunda hatır gönül tanımaz, zerre kadar
riyakârlık göstermezdin" diye Peygamberimize olan hayranlığını ifade
etti.

Peygamberimize peygamberlik vazifesi verilince Mekkeliler ona karşı
tavırlarını değiştirdiler. Ona inanmaya yanaşmadılar. Aleyhinde
konuşmaya, insanlara kötü göstermeye başladılar. Daha önce çirkin bir
halini görmedikleri için sadece "şair, büyülenmiş" gibi ifadeler
kullanarak çamur atmaya çalıştılar.

Zaten ona kötü bir şey isnad edemezlerdi ki... Çünkü sönük şahsiyetli,
tanınmayan, bilinmeyen bir insan değildi. Araplar onu çok iyi
tanıyorlardı. Mekke'de doğmuş, aralarında büyümüş, gözlerinin önünde
yetişmişti. Bunun için onu yakından tanıyorlar, çocukluğunu, gençliğini
çok iyi biliyorlardı. Kırk senelik hayâtı, aralarında geçmişti.

Bu arada Peygamberimiz iman etmeleri için onlara davette bulunurken,
Kur'ân diliyle onlara peygamberlikten önceki hayâtını hatırlatıyor,
imana gelmeleri için ikaz ediyor, şöyle diyordu:

"Bundan önce aranızda yıllarca bulundum, bunu düşünmez misiniz?" (Yunus
Sûresi, 16.)

Peygamberimizin gençlik yıllarını siyer yazarları İbni Sa'd ile İbni
İshak şöyle anlatıyorlar:

"Resulullah Aleyhisselâm gençlik dönemine girinceye kadar mertlik ve
insanlık bakımından içinde bulunduğu toplumun en üstünü, ahlâkça en
güzeli, soy sopça en şereflisi, komşuluk haklarını en iyi gözeteni,
yumuşak huylu oluşuyla en büyüğü, doğru sözlülükte en yücesi, kötülükten
ve insanları alçaltan huylardan uzak duruşta en önde olanıydı. Yüce
Allah onda bütün iyi haslet ve meziyetleri toplamıştı. Bunun için o,
kavmi arasında 'el-Emin (güvenilir insan)' unvanıyla anılırdı."

Ne gariptir ki, Mekke müşrikleri Peygamberimize inanmadıkları, onu
öldürmek için plânlar kurdukları sırada bile mallarını emanet olarak
onun yanında bırakıyorlardı. Nitekim, hicretinden bir gün önce
topladıkları gençlere, Peygamberimizi öldürmek için görev verdiklerinde,
Peygamberimiz evine Hz. Ali'yi bırakarak yola çıkmıştı. O sırada
müşriklerin bazılarının malı Peygamberimizin yanında emanet olarak
bulunuyordu. Peygamberimiz yola çıkmadan önce Hz. Ali'ye, sabahleyin
emanetleri sahiplerine vermesini tenbih ediyordu.

Dostun da, düşmanın da güvendiği, emniyet ettiği, takdir ettiği tek
insan; hiç şüphesiz, Resul-i Ekrem Efendimizdi.